BNC
 | Ten artykuł dotyczy złącza stosowanego do łączenia sieci komputerowych. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa. |
 | Ten artykuł od 2023-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
| |||
| Historia produkcji | |||
| Projektant | Paul Neill, Carl Concelman, Octavio M. Salati | ||
|---|---|---|---|
| Zaprojektowany | 1951 | ||
| Producent | różni | ||
| Ogólne dane techniczne | |||
| Średnica | typowa, zewnętrzna:
| ||
| Kabel | współosiowy | ||
| Pasmo przenoszenia | zazwyczaj 0–4 GHz | ||
| |||
BNC (ang. Bayonet Neill-Concelman) – złącze koncentryczne wielkiej częstotliwości przeznaczone do przesyłania sygnałów małej mocy. Złącze posiada zapięcie bagnetowe, umożliwiające szybkie łączenie i rozłączenie. Złącza BNC występują w dwóch wersjach: 50- i 75-omowej.
Zastosowanie
- Przesyłanie sygnałów w.cz. w sprzęcie pomiarowym (np. generatora funkcyjnego, oscyloskopu) oraz sygnałów cyfrowych w sprzęcie profesjonalnym. Impedancja 50 Ω.
- Przesyłanie sygnału wideo w systemach analogowej telewizji przemysłowej. Koncentryczny tor przesyłowy wideo ma impedancję 75 lub 50 Ω.
- Jako złącze antenowe w odbiornikach radiokomunikacyjnych i radioamatorskich.
- Do łączenia sieci komputerowych zbudowanych z kabli koncentrycznych (np. 10BASE2). W przypadku sieci komputerowych nie jest już stosowane, gdyż ten typ sieci został wyparty jeszcze w XX w. przez standard 10BASE-T, oparty na przewodach równoległych zwanych popularnie skrętką (ang. twisted-pair).
Zobacz też
- Ethernet
