Biskupi lubelscy i chełmscy

Biskupi lubelscy i chełmscy – tytuł biskupów prawosławnych, zwierzchników diecezji lubelsko-chełmskiej Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.

Historia

Przed powołaniem diecezji (1989) tytuł biskupa lubelskiego nosił biskup pomocniczy (wikariusz) eparchii chełmsko-warszawskiej, diecezji warszawsko-chełmskiej i warszawsko-bielskiej. Wcześniej prawosławnym biskupem chełmskim był natomiast zwierzchnik diecezji chełmskiej:

Biskupi lubelscy

Biskupi lubelscy, wikariusze eparchii chełmsko-warszawskiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego[1][2][3]:

  • Marceli (Popiel) (8 czerwca 1875 – 9 grudnia 1878)
  • Modest (Strilbyćkyj) (9 grudnia 1878 – 7 czerwca 1885)
  • Flawian (Gorodiecki) (29 czerwca 1885 – 14 grudnia 1891)
  • Gedeon (Pokrowski) (12 stycznia 1892 – 22 grudnia 1896)
  • Tichon (Biełławin) (19 października 1897 – 14 września 1898)
  • German (Iwanow) (1 listopada 1898 – 5 grudnia 1902)
  • Eulogiusz (Gieorgijewski) (2 stycznia 1903 – 18 lipca 1905, następnie ordynariusz nowej eparchii chełmskiej)

Biskupi lubelscy, wikariusze diecezji warszawsko-chełmskiej Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego:

  • Aleksander (Inoziemcow) (4 czerwca 1922 – koniec 1922)
  • Antoni (Marcenko) (25 lutego 1923 – 1928)
  • Sawa (Sowietow) (3 kwietnia 1932 – 1937)
  • Tymoteusz (Szretter) (27 listopada 1938 – 15 lipca 1946[a])

Biskupi lubelscy, wikariusze diecezji warszawsko-bielskiej Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego:

  • Nikanor (Niesłuchowski) (28 stycznia 1958 – 5 maja 1966)
  • Aleksy (Jaroszuk) (17 grudnia 1969 – 16 stycznia 1970)
  • Szymon (Romańczuk) (26 listopada 1979 – 18 sierpnia 1981)
  • Adam (Dubec) (30 stycznia 1983 – 22 września 1983)

Biskupi lubelscy i chełmscy, ordynariusze diecezji lubelsko-chełmskiej:

  • Abel (Popławski) (od 25 marca 1989 jako biskup, od 2001 arcybiskup[4])

Zobacz też

  • prawosławni biskupi chełmscy

Uwagi

  1. ↑ Pod okupacją niemiecką (1939–1945) bp lubelski Tymoteusz (Szretter) znalazł się najpierw w jurysdykcji metropolity berlińskiego i niemieckiego Serafina (Ladego), a następnie ordynariusza chełmsko-podlaskiego Hilariona (Ohijenki) z proukraińskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego w Generalnej Guberni. Przez obu hierarchów został odsunięty od realnego wpływu na wiernych z powodu swojej propolskiej postawy. Przebywał w monasterze św. Onufrego w Jabłecznej. Od 1944 r. za zgodą PKWN administrował diecezją chełmsko-podlaską do jej likwidacji w 1945 r. Od 1946 r. arcybiskup białostocko-bielski.

Przypisy

  1. ↑ В.Г. Пидгайко: Люблинское викариатство. [w:] Православная Энциклопедия [on-line]. pravenc.ru, 2020-10-07. [dostęp 2023-09-27]. (ros.).
  2. ↑ Люблинская епархия. drevo-info.ru, 2013-02-28. [dostęp 2023-09-27]. (ros.).
  3. ↑ Люблинское викариатство. [w:] Культура веры. Путеводитель сомневающихся [on-line]. religiocivilis.ru. [dostęp 2023-09-27]. (ros.).
  4. ↑ Prawosławny Arcybiskup Lubelski i Chełmski Abel. lublin.cerkiew.pl. [dostęp 2023-09-27].

Linki zewnętrzne

  • Zarys dziejów prawosławnej diecezji chełmskiej. lublin.cerkiew.pl. [dostęp 2023-09-27].