Francesco Durante (kompozytor)

Francesco Durante

Popiersie Durantego na gmachu Opéra Garnier w Paryżu

Data i miejsce urodzenia

31 marca 1684
Frattamaggiore

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

30 września 1755
Neapol

Gatunki

muzyka poważna, muzyka barokowa

Zawód

kompozytor, pedagog

Powiązania

szkoła neapolitańska

Multimedia w Wikimedia Commons

Strona internetowa

Francesco Durante (ur. 31 marca 1684 we Frattamaggiore, zm. 30 września 1755 w Neapolu^[1]^[2]^[3]) – włoski kompozytor i pedagog muzyczny.

Życiorys

Był siódmym z jedenaściorga dzieci wełniarza^[3]. Po śmierci ojca w 1699 roku przeszedł pod opiekę stryja, księdza Angelo Durantego, u którego pobierał pierwsze lekcje muzyki^[1]^[2]. W latach 1702–1705 uczęszczał do Conservatorio di San Onofrio a Capuana w Neapolu, gdzie pobierał nauki u skrzypka Gaetano Francone^[1]^[2]. Przypuszczalnie uczył się też u Bernardo Pasquiniego i Giuseppe Ottavio Pitoniego w Rzymie^[1]^[2]^[3]. Od 1710 do 1711 roku był wykładowcą w neapolitańskim Conservatorio di San Onofrio a Capuana^[1]^[2]. O kolejnych kilkunastu latach jego życia brak informacji źródłowych^[1]^[2]. W latach 1728–1738 był kapelmistrzem Conservatorio dei Poveri di Gesù Christo w Neapolu^[1]^[2]^[3]. Od 1742 do 1755 roku uczył w Conservatorio di Santa Maria di Loreto, od 1745 roku ponownie był też wykładowcą Conservatorio di San Onofrio a Capuana^[1]^[2]. Do jego uczniów należeli m.in. Giovanni Battista Pergolesi, Niccolò Jommelli, Giovanni Paisiello, Niccolò Piccinni, Tommaso Traetta, Pasquale Anfossi, Egidio Romualdo Duni, Pietro Alessandro Guglielmi, Nicola Logroscino i Leonardo Vinci^[1]^[2]. Po śmierci został pochowany w neapolitańskim kościele San Lorenzo Maggiore^[1].

Twórczość

Należał do czołowych przedstawicieli szkoły neapolitańskiej, pomimo iż w przeciwieństwie do innych jej przedstawicieli nie napisał ani jednej opery^[1]. Zajmował się głównie twórczością religijną, łącząc w swoich kompozycjach typową dla szkoły neapolitańskiej śpiewność z kunsztowną polifonią charakterystyczną dla ośrodka rzymskiego^[1]. Operował techniką kontrapunktyczną w stylu koncertującym, wprowadzał dwuchórowość^[1]. Stosował bogatą koloraturę w partiach solowych, co zbliża stylistycznie jego arie i duety w mszach do arii operowych^[1].

W sonatach na klawesyn stosował 2-częściową budowę z obszernym 2–4 głosowych studio w technice fugowanej w części pierwszej i krótkim 2-głosowym divertimento w części drugiej^[1].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych^[1]^[2])

Dramaty religijne

Prodigii della divina misericordia verso i devoti del gloriosa S. Antonio di Padova (1705, muzyka zaginiona)
La cerva assetata ovvero L’anima nelle fiamme della gloria (wyst. Neapol 1719, zaginione)
Abigaile (wyst. Rzym 1736, muzyka zaginiona)
S. Antonio di Padova (wyst. Wenecja 1754)

Muzyka sakralna

3 cykle mszalne
19 mszy
5 requiem
30 psalmów
14 motetów
części mszalne, antyfony, hymny, sekwencje

Utwory instrumentalne

8 concerti per quartetto concertanti per archi
Concerto B-dur na klawesyn i instrumenty smyczkowe
6 sonate per cembalo divisi in studii e divertimenti
7 sonat klawesynowych

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 486–487. ISBN 83-224-0223-6.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 958. ISBN 0-02-865527-3.
↑ ^a ^b ^c ^d Joseph P. Swain: Historical Dictionary of Baroque Music. Lanham: Scarecrow Press, 2013, s. 97. ISBN 978-0-8108-7824-2.