Jan z Parmy
| prezbiter generał zakonu | |
 | |
| Data i miejsce urodzenia | ok. 1208 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 19 marca 1289 |
| Czczony przez | |
| Beatyfikacja | 1777 |
| Wspomnienie | 19 marca |
Jan z Parmy, właśc. Giovanni Buralli (ur. ok. 1208 w Parmie, zm. 19 marca 1289 w Camerino) − włoski franciszkanin (OFM), generał zakonu w latach 1247–1257, błogosławiony Kościoła katolickiego.
Życiorys
Urodził się w Parmie. Święcenia kapłańskie przyjął, będąc już członkiem Zakonu Braci Mniejszych. Był lektorem teologii na Uniwersytecie w Bolonii i w Neapolu. Jako ekspert wziął udział w Soborze lyońskim I w 1245. Został wybrany ministrem generalnym podczas kapituły generalnej w Lyonie w 1247.
Po wyborze rozpoczął wizytacje prowincji w Europie. Był przyjęty przez Edwarda III w Anglii i Ludwika IX we Francji. Ten ostatni wziął również udział w kapitule prowincjalnej w Sens. W 1249 Jan z Parmy zwołał kolejną kapitułę do Metzu. Po niej opublikowano nowe prawa, które miały stanowić próbę pogodzenia dwóch nurtów w łonie zakonu franciszkańskiego − rygorystów z tzw. wspólnotą, dążącą do wprowadzania zmian w interpretacji reguły św. Franciszka z Asyżu.
Uczestniczył w Synodzie w Nicei, gdzie podjęto kroki ku zjednoczeniu Kościoła łacińskiego z prawosławnym. Był to początek drogi ku usankcjonowaniu unii, do którego doszło podczas Soboru lyońskiego II w 1274. W 1249 Jan przebywał jako legat Innocentego IV na Wschodzie na dworze cesarza Jana III Dukasa Watatzesa. Do Italii powrócił w 1250[1].
Za generalatu Jana z Parmy miał miejsce konflikt pomiędzy wykładowcami katedr uniwersyteckich w Paryżu. Z jednej strony stali franciszkanie z dominikanami po drugiej zaś przedstawiciele kleru diecezjalnego i inni wykładowcy. Do zaostrzenia doszło po publikacji w 1254 dziełka Liber introductorius in Evangelium aeternum franciszkanina Gerarda z Borgo San Donnino. Było przesiąknięte tezami Joachima z Fiore. Dzieło potępił 25 października 1255 papież Aleksander IV. Jan z Parmy był znany z sympatii do niektórych poglądów Joachima. Nigdy nie był tak zuchwały w swym nauczaniu jak Gerard, uznawał jednak eschatologiczną rolę św. Franciszka jako anioła szóstej pieczęci, który zapoczątkowywał trzeci stan w dziejach świata[2]. Papież zachęcił Jana do rezygnacji z urzędu. Miało to miejsce podczas kapituły generalnej w bazylice Matki Bożej Ołtarza Niebiańskiego w Rzymie w 1257. Na swojego następcę Jan wskazał Bonawenturę z Bagnoreggio. Nowy generał powołał komisję, która miała zbadać czy oskarżenia Jana o joachimizm są słuszne. Przed karą dożywotniego więzienia obronił go kard. Ottobono Fieschi, przyszły papież Hadrian V. Przez następnych trzydzieści lat Jan mieszkał w pustelni franciszkańskiej w Greccio. Dwukrotnie papieże nosili się z zamiarem wyniesienia go do godności kardynalskiej. W 1289 wyruszył za zgodą papieża Mikołaja III w podróż na Wschód. Zmarł w czasie podróży w Camerino w marcu 1289[1].
Na życzenie Jana z Parmy, Tomasz z Celano napisał trzecie swe dzieło o św. Franciszku z Asyżu − Tractatus de miraculis.
Został beatyfikowany przez papieża Piusa VI w 1777.
Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest w dzienną pamiątkę śmierci[3].
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- Bł. Jan z Parmy. Serwis informacyjny franciszkanie.pl, 2011-03-21. [dostęp 2013-02-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-05)].
- p
- d
- e
Do niewoli awiniońskiej
- Jan Parenti (1227–1232)
- Eliasz Bonbarone (1232–1239)
- Albert z Pizy (1239–1240)
- Haymon z Faversham (1240–1243)
- Krescencjusz z Jesi (1244–1247)
- Jan z Parmy (1247–1257)
- Święty Bonawentura (1257–1274)
- Hieronim Masci d'Ascoli (1274–1279)
- Bonagratia z Bolonii (1279–1283)
- Arlotto z Prato (1285–1287)
- Matteo d’Acquasparta (1287–1289)
- Rajmund de Gaufredi (1289–1295)
- Giovanni Minio da Morrovalle (1296–1304)
- Gonsalvus Hiszpan (1304–1313)
- Aleksander Bonini z Alessandrii (1313–1314)
- Michał z Ceseny (1316–1328)
- Bertrand de Turre[A](1328–1329)
- Gerard Odónis (1329–1342)
- Fortanerio de Vassal (1343–1348)
- Guillaume Farinier (1348–1357)
- Juan Bouchier (1357–1358)
- Marek z Viterbo (1359–1366)
- Tommaso da Frignano (1367–1372)
Obediencja awiniońska i rzymska
- Leonardo Rossi (1373–1378)
- Ludovico de S. Martino di Venezia (1379–1383)
- Pietro z Conzano (1383–1384)
- Martino Sangiorgio de Rivarolo (1384–1387)
- Enrico Alfieri (1387–1405)
Do podziału zakonu w 1517
- Antonius Vinetti von Pireto (1405–1408)
- Angelo Salvetti[A](1408–1409)
- Antonio da Cascia (1410–1415)
- Antonio Vinitti de Pereto (1415–1420)
- Antonio da Massa Marittima (1424–1430)
- Guillermo Robazoglio da Casale (1430–1442)
- Alberto Berdini de Sarteano (1442–1443)
- Antonio Rusconi (1443–1449)
- Angel Cristofori del Toscano (1450–1453)
- Jacob Bassolini de Mozzanica (1454–1457)
- Jaime Zarzuela (1458–1464)
- Francesco della Rovere (1464–1469)
- Zanetto de Udine (1469–1475)
- Francesco Nanni (1475–1499)
- Egidio Delfini da Amelia (1500–1506)
- Rainaldo Graziani de Cotignola (1506–1510)
- Felipe Porcacci de Bagnacavallo (1510–1511)
- Gómez z Lizbony[A](1511–1512)
- Bernardino Prati (1511–1517)
- Cristoforo Numai (1517–1518)
- Francesco Lichetto (1518–1520)
- Paolo da Soncino (1520–1523)
- Francisco de Angelis Quiñones (1523–1527)
- Antonio de Calcena[A](1527–1529)
- Paolo Pisotti (1529–1533)
- Vicente Lunel (1535–1541)
- Giovanni Matteo de Calvi (1541–1547)
- Andrés Álvarez (1547–1553)
- Clemente d’Olera (1553–1557)
- nieznany z imienia[A](1557–1559)
- Francisco Zamora de Cuenca (1559–1565)
- Aloisio Pozzi da Borgonuovo (1565–1571)
- Christophe de Chaffontaines (1571–1579)
- Hannibal Franciszek Gonzaga (1579–1587)
- Francisco de Tolosa (1587–1593)
- Bonaventura Secusi da Caltagirone (1593–1600)
- Francisco Susa de Toledo (1600–1606)
- Arcangelo Gualterio de Messina (1606–1612)
- Juan Hierro (1612–1613)
- Antonio de Trejo[A](1613–1618)
- Benigno de Genova (1618–1625)
- Bernardino z Senna (1625–1631)
- Giovanni Battista de Campania (1633–1639)
- Juan Marinero z Madrytu (1639–1645)
- Giovanni Mazzara (1645–1648)
- Pedro Mañero (1651–1655)
- Michaelangelo Buongiorno (1658–1664)
- Ildefonso Salizanes (1664–1670)
- Francesco Maria Rhini (1670–1674)
- Francesco Maria Nicolis (1674–1676)
- Jose Ximenes Samaniego (1676–1682)
- Pietro Marini Sormani (1682–1688)
- Marcos de Zarzosa (1688–1690)
- Juan Aluin (1690–1694)
- Bonaventura Pomerio de Taverna (1694–1697)
- Matteo de Santo Stefano (1697–1700)
- Luis Torres (1700–1701)
- Ildefonso Biesma (1702–1716)
- José García (1717–1723)
- Lorenzo Cozza (1723–1726)
- Matteo Basile de Parete (1727–1729)
- Juan Soto de Valladolid (1729–1736)
- Juan Bermejo (1736–1740)
- Gaetano Politi de Laurino (1740–1744)
- Rafaello Rossi de Lugagnano (1744–1750)
- Pedro Juanete de Molina (1750–1756)
- Clemente Guignoni de Palermo (1756–1762)
- Pedro Juanete de Molina (1762–1768)
- Pasquale Frosconi (1768–1791)
- Joaquín de Campany i Soler (1792–1806)
- Ilario Cervelli de Montemagno (1806–1814)
- Gaudenzio Patrignani e Coriano (1814–1817)
- Cirilo de Alameda y Brea (1817–1824)
- Giovanni Tecca de Capestrano (1824–1830)
- Luis Iglesias (1830–1834)
- Bartolomé Altemir (1835–1838)
- Giuseppe Maria Maniscalco (1838–1844)
- Luigi Flamini de Loreto (1844–1850)
- Venanzio Metildi de Celano (1850–1856)
- Bernardino Trionfetti (1856–1832)
- Rafaele Lippi de Pontecci Marconi (1862–1869)
- Bernardyn z Portogruaro (1869–1889)
- Luigi da Parma (1889–1897)
- Alojzy Lauer (1897–1901)
- David Fleming[A](1901–1915)
- Dionysius Schüler (1903–1911)
- Pacifico Monza (1911–1915)
- Serafino Cimino (1915–1921)
- Bernardinus Klumper (1921–1927)
- Bonaventura Marrani (1927–1933)
- Leonardo Bello (1933–1944)
- Polycarp Schmoll[A](1944–1945)
- Valentin Schaaf (1945–1946)
- Pacifico Perantoni (1947–1952)
- Augustin-Joseph Sépinski (1952–1965)
- Constantine Koser (1965–1979)
- John Vaughn (1979–1991)
- Hermann Schalück (1991–1997)
- Giacomo Bini (1997–2003)
- José Rodríguez Carballo (2003–2013)
- Michael Perry (2013-2021)
- Massimo Fusarelli (od 2021)
- Antonio Macelo de Petris de Cherso (1517–1520)
- Antonio Sassolini da Firenze (1520–1525)
- Giovanni Vigerio (1525–1530)
- Jaime Antonio Ferduzzi (1530–1537)
- Lorenzo Spada de Bolonia (1537–1543)
- Bonaventura Fauni-Pio (1543–1549)
- Giovanni Jaime Passeri (1549–1551)
- Giulio Magnani da Piacenza (1551–1559)
- Givanni Antonio Muratori da Cervia (1559–1559)
- Giovanni Antonio Delfini[A](1559–1561)
- Antonio de’Sapienti (1561–1566)
- Felice Peretti de Montalto[A](1566–1568)
- Giovanni Tancredi (1568–1568)
- Giovanni Pico (1568–1574)
- Pietro Antonio Camilli (1575–1580)
- Antonio Fera (1581–1584)
- Clemente Bontadosi (1584–1586)
- Evangelista Pellei (1586–1590)
- Giuliano Causi (1590–1590)
- Francesco Bonfigli (1590–1593)
- Ludovico Albuzzi (1591–1592)
- Filippo Gesualdi (1593–1602)
- Giuseppe Pisculli (1602–1607)
- Guillermo Huges de Avignon (1608–1612)
- Jaime Montanari (1612–1622)
- Michele Misserotti (1622–1623)
- Felice Franceschini (1625–1632)
- Giovanni Battista Berardicelli (1632–1647)
- Michele Angelo Catalani (1647–1653)
- Felice Gabrielli (1653–1659)
- Jaime Fabretti (1659–1665)
- Andrea Bini (1665–1670)
- Marcial Pelegrini de Castrovilari (1670–1677)
- Giuseppe Amati da Aversa (1677–1683)
- Antonio Aversani da Aversa (1683–1689)
- Giuseppe Maria Bottari da Venezia (1689–1696)
- Felice Rotondi da Monteleone (1695–1701)
- Vincenzo Maria Coronelli (1701–1707)
- Bernardino Angelo Carucci (1707–1713)
- Domenico Andrea Borghesi (1713–1718)
- Carlo Jaime Romilli (1719–1725)
- Giuseppe Maria Baldrati (1725–1731)
- Vincenzo Conti (1731–1738)
- Felice Angelo Sidori[A](1738–1741)
- Giovanni Battista Minucci (1741–1747)
- Carlo Antonio Calvi (1747–1753)
- Giovanni Battista Costanzo (1753–1759)
- Giovanni Battista Columbini (1759–1764)
- Domenico Andrea Rossi (1764–1771)
- Luigi Maria Marzoni (1771–1777)
- Giovanni Carlo Vipera (1777–1783)
- Federico Lauro Barbarigo (1783–1789)
- Giuseppe Maria Medici (1789–1795)
- Bonaventura Bartoli (1795–1803)
- Nicola Papini (1803–1809)
- Giuseppe Maria de Bonis (1809–1824)
- Luigi Battistini (1824–1830)
- Domenico Secondi (1830–1832)
- Francesco Antonio Orioli[A](1832–1833)
- Antonio Paolo Barbetti (1833–1839)
- Angelo Bigoni (1839–1845)
- Giuseppe Carlo Magni (1845–1851)
- Giacinto Gualerni (1851–1857)
- Salvadore Calí da Catania (1857–1864)
- Lodovico Marangoni (1864–1872)
- Antonio Maria Adragna (1872–1879)
- Bonaventura Maria Soldatić (1879–1891)
- Lorenzo Caratelli (1891–1904)
- Dominic Reuter (1904–1910)
- Victor Maria Sottaz (1910–1919)
- Domenico Maria Tavani (1919–1924)
- Alfonso Orlich (1924–1930)
- Domenico Maria Tavani (1930–1936)
- Beda Maria Hess (1936–1953)
- Bonaventura Mansi[A](1953–1954)
- Vittore Maria Costantini (1954–1960)
- Basilio Maria Heiser (1960–1972)
- Vitale Maria Bonmarco (1972–1984)
- Lanfranco Serrini (1984–1996)
- Gianfranco Gardin (1996–2002)
- Joachim Giermek (2002–2007)
- Marco Tasca (od 2007)
- p
- d
- e
Franciszkanizm
