Jean L’Herminier

Jean L’Herminier

komandor
Data i miejsce urodzenia	25 stycznia 1902 Fort-de-France; Martynika
Data i miejsce śmierci	7 czerwca 1953 Paryż, Francja
Przebieg służby
Lata służby	1921–1953
Siły zbrojne	Marine nationale
Jednostki	„Persée” „Orphée” „Morse” „Montcalm” „Sidi Ferruch” „Casabianca”
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Jean L’Herminier (ur. 25 stycznia 1902 w Fort-de-France, Martynika, zm. 7 czerwca 1953 w Paryżu) – francuski wojskowy, komandor, dowódca okrętów podwodnych, między innymi „Sidi Ferruch” i „Casabianca”.

Życiorys

Urodzony na Martynice Jean L’Herminier pochodził z rodziny marynarskiej, po ukończeniu Collège Stanislas w Paryżu wstąpił w 1921 do École navale, wybrał służbę na okrętach podwodnych. W 1932 został pierwszym oficerem na „Persée”, na pokładzie którego 26 września doznał ciężkich obrażeń na skutek wybuchu silników podczas prób na morzu. W 1934 objął dowództwo „Orphée”, a dwa lata później „Morse”. W 1938 służył na krążowniku „Montcalm” jako oficer manewrowy, brał udział w kampanii norweskiej. Po kapitulacji Francji pozostał wierny rządowi Vichy, uczestniczył w operacji Menace.

W listopadzie 1940 otrzymał dowództwo okrętu podwodnego „Sidi Ferruch”. W styczniu 1942 zachorował i został zastąpiony na stanowisku dowódcy. Następnie objął dowodzenie „Casabianki” stacjonującej w Tulonie. 27 listopada 1942 w chwili zajęcia portu przez wojska niemieckie „Casabianca” była w gotowości bojowej w przeciwieństwie do jednostek nawodnych, których kotły były wygaszone. Okręty te uległy samozatopieniu. L’Herminier podjął decyzję przedostania się do Algieru^[1]^[2] zajętego przez aliantów podczas operacji Torch.

W Algierze „Casabianca” została przydzielona do Służb Specjalnych Obrony Narodowej (Services spéciaux de la Défense nationale), w ramach których brała udział w przygotowaniach do zdobycia Korsyki^[3]. W nocy z 10 na 11 oraz z 12 na 13 września okręt wysadził nieopodal Ajaccio dwie grupy francuskich komandosów, przewiezionych z Algieru.

Awansowany do stopnia komandora porucznika w sierpniu 1943 L’Herminier mimo ostrej zakrzepicy odmówił zejścia z okrętu przed wyzwoleniem Korsyki, czego skutkiem była amputacja obu nóg. Od sierpnia 1944 do lipca 1946 przebywał na leczeniu w Stanach Zjednoczonych. W grudniu 1945 awansował na komandora.

Jean l’Herminier zmarł w Paryżu 7 czerwca 1953.

Twórczość

Casabianca (1949)
Entre ciel et mer (Między niebem a morzem) (1952)

Odznaczenia

Krzyż Wielki Orderu Legii Honorowej^[4].

Krzyż Wojenny

Upamiętnienie

Awizo typu D’Estienne d’Orves Francuskiej Marynarki Wojennej, zwodowany 7 marca 1981 nosił nazwę „Commandant L’Herminier”,
Dwa statki ratownicze nosiły jego imię: „Capitaine de Vaisseau L’Herminier” (1955-1986) oraz „Capitaine de Vaisseau L’Herminier II” (1988).

Jean L’Herminier jest również patronem:

gimnazjum w La Seyne-sur-Mer,
ulic i placów we francuskich miastach: Paryż, Nantes, Saint-Malo, Berguette, Brest, Le Relecq-Kerhuon, Aubervilliers, Saint-Michel-Chef-Chef, Pornic, Villeurbanne, Ajaccio, Bastia, Maussane-les-Alpilles, L’Haÿ-les-Roses, Le Pouliguen, Martigues, Hawr.

Przypisy

↑ Perepeczko 2014 ↓, s. 394.
↑ Jean L’Herminier: Casabianca. France Empire, 1992 (1. wydanie 1949), s. 256. ISBN 978-2704807048. (fr.).
↑ Lipiński 1999 ↓, s. 277.
↑ Dekret 28 października 1952.

Bibliografia

Jean L’Herminier: Casabianca. France Empire, 1992 (1. wydanie 1949), s. 256. ISBN 978-2704807048. (fr.)..
Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999. ISBN 83-902554-7-2.
Andrzej Perepeczko: Od Napoleona do de Gaulle’a. Flota francuska w latach 1789–1942. Oświęcim: Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-372-1.
Isabelle de Saizieu: Jean l’Herminier; Une vie de combats. 2021, s. 240. ISBN 978-2-9564880-2-6.
Etienne Taillemite: Dictionnaire des marins français. Paryż: Editions maritimes & d’outre-mer, 1982, s. 357. OCLC 8930112. (fr.)..