Jerzy Narbutt

Data i miejsce urodzenia

12 października 1925
Warszawa

Data i miejsce śmierci

30 maja 2011
Warszawa

Zawód, zajęcie

poeta, prozaik, felietonista

Odznaczenia

Multimedia w Wikimedia Commons

Cytaty w Wikicytatach

Jerzy Stanisław Narbutt (ur. 12 października 1925 w Warszawie, zm. 30 maja 2011 w Warszawie^[1]) – polski poeta, prozaik i felietonista.

Życiorys

Jego rodzicami byli Antoni Narbutt, dziennikarz – do wybuchu pierwszej wojny światowej, redaktor naczelny „Tygodnika Wileńskiego” – i Stanisława z Glińskich. Dziad pisarza Ferdynand Narbutt był uczestnikiem powstania styczniowego i walczył w oddziale swojego kuzyna Ludwika Narbutta.

Studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego na seminarium doktorskim u prof. Władysława Tatarkiewicza. Debiutował jako prozaik w 1957 na łamach „Tygodnika Powszechnego”. Współpracownik prasy katolickiej – z wyjątkiem paxowskiej. W grudniu 1975 roku był sygnatariuszem protestu przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (List 59)^[2]. W latach 1975–1980 objęty zakazem druku, współpracował z prasą II obiegu. Publikował w emigracyjnym tygodniku „Wiadomości”^[3]. Autorem słów pieśni „Solidarni” (Solidarni, nasz jest ten dzień...), która – z muzyką Stanisława Markowskiego – stała się oficjalnym hymnem „Solidarności”.

Jerzy Narbutt zmarł 30 maja 2011 r. w Warszawie. Spoczął na Cmentarzu Wolskim (kw. 9-3-21).

Twórczość

Był autorem powieści Ostatnia twarz portretu, kilku zbiorów opowiadań, paru tomów wierszy, licznych artykułów i esejów, wydawanych na łamach Ładu i tygodnika „Solidarność”.

Debiut i inne opowiadania
Znowu zakwitnie listopad
List nie wysłany pocztą (1975)
Ostatnia twarz portretu
Sól ziemi (1980)
Nasz jest ten dzień (1981)
Szkice historyczne (1984)
Druga twarz portretu (1982)
Grób Jerzego Narbutta na Cmentarzu Wolskim w Warszawie, 2023 r.
Z ziemi polskiej, z ziemi włoskiej (1983)
Uciec z wieży Babel (Arcana, Kraków 1999)
Awantury polemiczne (2000)
Od Kraszewskiego do Parnickiego (2000)
Spory o słowa, spory o rzeczy (2001)
Dwa bunty (2003)
Wyrzucony na brzeg życia (2005)^[4]

Odznaczenia

W 2004 został uhonorowany Nagrodą Miasta Stołecznego Warszawy^[5].

Postanowieniem z 14 czerwca 2006 roku prezydent Lech Kaczyński „za wybitne zasługi dla rozwoju niezależnego dziennikarstwa i wolnych mediów w Polsce, za działalność na rzecz przemian demokratycznych, za osiągnięcia w pracy w „Tygodniku Solidarność"” odznaczył Jerzego Narbutta Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[6].

Przypisy

↑ dzieje.pl - Historia Polski [online], dzieje.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).
↑ Kultura 1976/01/340 - 02/341 Paryż 1976, s. 236.
↑ Nasi autorzy. Jerzy Narbutt. „Wiadomości”, s. 6, Nr 26 (1631) z 3 lipca 1977.
↑ Jerzy Biernacki: Wielki zamilczany. Gazeta Dziennik Polonii w Kanadzie, Nov 3, 2006. [dostęp 10/02/2010].
↑ Nagrody m.st. Warszawy przyznane w 2004 roku. [w:] Urząd m.st. Warszawy [on-line]. um.warszawa.pl. [dostęp 2014-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-24)].
↑ WaldemarW. Żyszkiewicz WaldemarW., Prezydent i ludzie Tysola, Tygodnik Solidarność, 30 czerwca 2006 [zarchiwizowane 2011-02-11] .

Bibliografia

"Jerzego Narbutta życie służebne", Krzysztof Masłoń, Rzeczpospolita 23-02-2008
"Wielki zamilczany", Jerzy Biernacki, Gazeta Wolni i Solidarni 03-11-2006
Lesław Marian Bartelski: Polscy pisarze współcześni, 1939-1991: Leksykon. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995. ISBN 83-01-11593-9.
Ruman, Jan M.: Narbutt Jerzy (1925–2011), „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej, 2011 nr 5-6 s.184,fot.
Marczak, Wojciech: Jerzego Narbutta portret własny, cz.1 "Debata" 2012, nr 5(57), s. 10-13; cz. II - "Debata" 2012, nr 6(58), s. 12-15, cz. III - "Debata" 2012, nr 7(59), s. 14-17