Maria Valtorta

Maria Valtorta

1912
Data i miejsce urodzenia	14 marca 1897 Caserta
Data i miejsce śmierci	12 października 1961 Viareggio
Dziedzina sztuki	literatura
Ważne dzieła
Poemat Boga-Człowieka
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Maria Valtorta (ur. 14 marca 1897 w Casercie, zm. 12 października 1961 w Viareggio) – włoska pisarka, przez wielu uważana za mistyczkę i wizjonerkę. Jej najsłynniejszym dziełem jest Poemat Boga-Człowieka.

Życie i twórczość

Maria Valtorta była jedynym dzieckiem pochodzących z Lombardii Giuseppe Valtorty, podoficera szefa uzbrojenia służącego w 19 Pułku Kawalerii, oraz Izydy Fioravanzi, nauczycielki języka francuskiego, agnostyczki^[1]. Jako osiemnastomiesięczne dziecko przeniosła się z rodzicami do Faenzy w Romanii. W 1901 rodzina przeprowadziła się do Mediolanu. Jako czterolatkę oddano ją do przedszkola urszulanek. W 1904 jako siedmiolatka zaczęła naukę w szkole sióstr marcelinek. W szkole podstawowej wyróżniała się jako najlepsza uczennica w klasie^[2]. Szczególnie lubiła pisać. Pomagała innym w lekcjach, pisała za nich wypracowania^[1]. Z racji pracy ojca rodzina często musiała zmieniać miejsce zamieszkania. W 1907 przenieśli się do Voghery. Tam uczęszczała do szkoły publicznej, a w czwartki na naukę języka francuskiego. W 1905 przyjęła bierzmowanie, w 1908 pierwszą komunię^[2].

Miała trudne życie, naznaczone przez nieustanne konflikty z surową i despotyczną matką kontrastującą z łagodnym ojcem, a potem przez napad, w wyniku którego została ciężko ranna^[3]. W wieku 12 lat wyprowadziła się z domu i zaczęła naukę na pensji Collegio Bianconi w Monzie, którą prowadziły Siostry Miłosierdzia. Powtarzała rok z powodu niepowodzeń na egzaminie z przedmiotów technicznych, do których zgłębiania zachęcała ją matka. Potem skupiła się na programie klasycznym, z którym dobrze sobie radziła^[2]. W 1913 na polecenie matki, ponieważ ojciec przeszedł na emeryturę, Maria odeszła z pensji i przeprowadziła się do Florencji. Matka Marii zabroniła jej spotykać się z Robertem, chłopakiem z Bari, którego dziewczyna pokochała^[1]. Podobnie stało się 9 lat później, kiedy Maria była narzeczoną oficera Marka Ottavi^[2].

Począwszy od 1917 przez półtora roku pracowała jako sanitariuszka w szpitalu wojskowym we Florencji, opiekując się prostymi żołnierzami^[2]. Współpracowała tam z szarytkami^[1].

Dnia 17 marca 1920 roku, kiedy spacerowała ulicą Florencji w towarzystwie matki, młodociany przestępca (anarchista) uderzył ją w plecy metalowym prętem. Przez 3 miesiące leżała w łóżku. Miała gorączkę i zawroty głowy, cierpiała na bóle, wymioty, zaburzenia pracy serca i niedoczynność nerek. Potem wyjechała z rodzicami do kuzynostwa Belfanti, właścicieli hoteli w Reggio di Calabria^[1]. Jesienią 1924 Valtortowie przeprowadzili się do Viareggio, gdzie kupili domek. Maria zaangażowała się w życie religijne: została delegatką ds. kształcenia kobiet w Akcji Katolickiej (dołączyła do niej w 1929^[1]), wygłaszała konferencje, złożyła śluby dziewictwa, ubóstwa i posłuszeństwa. Należała do Trzeciego Zakonu Służebnic Maryi i Trzeciego Zakonu Franciszkańskiego^[2].

Od lat trzydziestych stan jej zdrowia pogorszył się tak znacznie, że była przykuta do łóżka. Od 1 kwietnia 1934 nie podnosiła się z niego. Od 24 maja 1935 w domu Marii zamieszkała Marta Diciotti^[2], która przez wiele lat była jej towarzyszką: guwernantką i pielęgniarką^[1]. Po śmierci ojca (30 czerwca 1935) Maria doświadczała despotyzmu matki, która zmarła 4 października 1943^[2].

Maria Valtorta oddała się modlitwie i twórczości pisarskiej. Zaczęła twierdzić, że w jej pokoju, kiedy nikt nie widzi, pojawiają się Jezus Chrystus oraz Jego Matka, i dyktują jej szczegóły ze swego życia. Opisała to w 1942 w autobiografii, dodając, że czasem pisała coś, czego nawet nie rozumiała. Do spisywania doświadczeń zachęcił ją o. Romualdo M. Migliorni od Sług Maryi, który od 1942 przez 4 lata był jej spowiednikiem^[2].

Jej największe dzieło, Poemat Boga-Człowieka, to powstały w latach 1943–1947 monumentalny zbiór opowieści o życiu Jezusa. Pisała głównie w czasie II wojny światowej, w trudnych warunkach, np. podczas wysiedlenia z miasta i przeprowadzki do San Andrea di Compito w 1944. Pisała w szkolnych zeszytach, wpół siedząc na łóżku, bez przerw. Nie posługiwała się innymi pracami, jak tylko Biblią i katechizmem Piusa X. Opublikowała komentarze do fragmentów Pisma Świętego, wykłady doktryny Chrystusa, dzieje pierwszych chrześcijan, utwory o pobożności. Pozostawiła też bogatą korespondencję. Do 1953 zapisała ponad 15 tysięcy stron^[2]. Główne dziesięciotomowe dzieło przetłumaczono na wiele języków. Maria Valtorta, widząc, że nie doświadczy aprobaty władz Kościoła rzymskokatolickiego wobec swojej pracy, ofiarowała życie Bogu. Od roku 1956 zaczęła stopniowo zamykać się w sobie. Stała się bezczynna, mówiła nie na temat, mechanicznie powtarzała pozdrowienia i ostatnie słowa, jakie do niej skierowano albo przestawała mówić wcale. Jednak pytana o swoje dzieła, odpowiadała trzeźwo^[2].

Zmarła w 1961 w swoim pokoju w Viareggio po wcześniejszym dwutygodniowym pobycie w klinice Sióstr Służebnic Matki Bożej Bolesnej, który nie wpłynął na poprawę jej stanu. Jej ciało spoczywa we Florencji, w głównym krużganku kościoła Zwiastowania, dokąd zostało przeniesione w 1973. Uroczystościom pogrzebowym przewodniczył o. Gabriel Roschini, włoski mariolog i profesor Uniwersytetu Papieskiego na Lateranie, zafascynowany twórczością Valtorty i wyrażający uznanie dla sposobu przedstawiana Matki Bożej w jej pismach^[2].

Opinie Kościoła

Władze kościelne początkowo zezwoliły na druk książek Valtorty, potem jednak uznały, że głoszone przez pisarkę i jej zwolenników tezy, że treść tej literatury została podyktowana z Nieba, może przynieść złe skutki. Na podstawie dekretu papieża Jana XXIII z 16 grudnia 1959 roku Świętego Oficjum wprowadziło dzieło na Indeks Ksiąg Zakazanych^[4][5].

W 1966 usunięcie przez Pawła VI artykułów 1399 i 2318 z Kodeksu Prawa Kanonicznego zniosło wymóg starania się o kościelną zgodę dla publikowania pism tego rodzaju. Poemat Boga-Człowieka został wydrukowany w całości i zdobył dużą popularność^[2].

Przez lata toczy się dyskusja na temat stanowiska Kościoła wobec pism Marii Valtorty. Zwolennicy posługują się informacją z „L'Osservatore Romano” z roku 1948, które doniosło o audiencji specjalnej udzielonej ojcom Andrea M. Cecchin, Corrado Berti i Romualdo M. Migliorini, teologom z Zakonu Serwitów Najświętszej Maryi Panny, opiekunom Marii Valtorty, którzy 26 lutego 1948^[6] usłyszeli z ust Piusa XII zdanie: „Opublikujcie to dzieło takie jakie jest. Nie ma potrzeby wydawać opinii o jego pochodzeniu. Kto przeczyta, ten zrozumie”^[7][8][9]. Kardynał Edouard Gagnon 31 października 1987 wydał oświadczenie: „Sąd wydany przez Ojca Świętego w roku 1948 stanowił oficjalne imprimatur nadane w obecności świadków”^[10][11][12]. Chiński Kościół katolicki na watykańskiej stronie zachęca do posługiwania się Poematem Boga-Człowieka w ewangelizacji^[13], a jego znajomość zawdzięcza bł. Gabrielowi Marii Allegra OFM^[14].

Osoby nieprzychylne dziełu przytaczają fragmenty listów kard. Josepha Ratzingera, w których wyraził brak przekonania co do nadprzyrodzonego pochodzenia pism Marii Valtorty. Listy te jednak nie stanowią oficjalnych dokumentów Kościoła^[15][16][17].

W roku 2011 w 50 rocznicę śmierci Marii Valtorty mszę w jej intencji odprawił w Kościele Zwiastowania we Florencji Nunucjusz Apostolski Pier Giacomo de Nicolo. W kazaniu stwierdził, że pisma Valtorty nie zawierają błędów doktrynalnych^[18].

W dniach 22–23 października 2016 w Pizie odbyła się pierwsza konferencja naukowa poświęcona pismom Marii Valtorty. Od tej pory organizowana jest co roku^[19].

Lista teologów wypowiadających się przychylnie o pismach Marii Valtorty jest długa, choć wielu nadal uważa Poemat Boga-Człowieka za kontrowersyjny, nie uznając jego nadprzyrodzonego pochodzenia, którego Kościół oficjalnie nie zatwierdził^[20].

W diecezji czynione są starania o beatyfikację Marii Valtorty^[21]

Dorobek literacki

• Autobiografia, 1997, ISBN 88-7987-034-3
• Quaderni
• Libro di Azaria, 1988, ISBN 88-7987-046-7
• Preghiere, 1993, ISBN 88-7987-012-2
• L' Evangelo come mi è stato rivelato, 2001, ISBN 88-7987-100-5
• Fior di parabole, 2000, ISBN 88-7987-087-4
• La Maddalena, 2004, ISBN 88-7987-126-9

Przypisy

Linki zewnętrzne

• http://www.mariavaltorta.pl
• http://mariavaltorta.com
• http://www.mariavaltorta.it