Salut 2

Salut 2 (ros. Салют 2) – druga radziecka stacja kosmiczna wprowadzona na okołoziemską orbitę w ramach programu Ałmaz.

Budowa stacji

Mimo że nazywała się tak samo jak pierwsza zbudowana przez Wasilija Miszyna, całkowicie się od niej różniła. Konstruktorem był Władimir Czełomiej, rywal Miszyna. Nazywana była także Ałmaz 1 (Diament). Powstała wyłącznie do celów wojskowych. Posiadała duży teleskop, zajmujący całą wysokość kabiny. Kosmonauci mieli obserwować cele przez wizjer optyczny - poruszający się tak, aby skompensować względny ruch powierzchni Ziemi. Zadaniem załogi miało być robienie zdjęć, wywoływanie i przekazywanie na Ziemię za pośrednictwem telewizji. Mogli także wywołane filmy wysyłać w odzyskiwalnej kapsule. W przedziale załogi były iluminatory, przedział do spania, stół i wygodny fotel. Planowano początkowo wyposażyć stację w szybkostrzelne działko przeciwlotnicze. Bojąc się ewentualnych amerykańskich ataków kosmicznych, zrezygnowano z tego pomysłu^[1].

Przebieg misji

Stacja Salut 2 została wystrzelona z kosmodromu Bajkonur rakietą Proton K 3 kwietnia 1973 roku o 09:00 GMT^[2]. Została wprowadzona na niską orbitę o początkowych parametrach: perygeum 215 km, apogeum 260 km, nachylenie orbity 51,6°, okres orbitalny 89,0 min. W rzeczywistości nikomu nie było dane korzystać z tej bazy i jej wyposażenia. Silnik manewrowy bazy wybuchł przed przybyciem pierwszej załogi, dziurawiąc kadłub stacji i zaśmiecając otoczenie. W dniu 29 kwietnia 1973 roku, posługując się korekcyjnymi silnikami rakietowymi skierowano stację w dolne warstwy atmosfery, gdzie uległa zniszczeniu.

Wersja oficjalna

Był to tylko eksperyment technologiczny, gdyż do bazy ani w jej pobliże nie wysłano żadnych kosmonautów^[3]. Pracowała tylko w systemie automatycznym, a celem eksperymentów było sprawdzenie unowocześnionej konstrukcji stacji, systemów pokładowych i aparatury. ^[4]

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej Marks, Baza satelitarna Alfa, Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, Warszawa 1997, ISBN 83-204-2203-5