Stefan Hołówko
| Pełne imię i nazwisko | Stefan Tadeusz Hołówko | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 28 lutego 1921 | ||
| Data i miejsce śmierci | 11 września 2009 | ||
| Narodowość | polska | ||
| Alma mater | Politechnika Warszawska | ||
| Praca | |||
| Biuro |
| ||
| Odznaczenia | |||
   | |||
| |||
Stefan Tadeusz Hołówko (ur. 28 lutego 1921 w Warszawie, zm. 11 września 2009 tamże)[1] – polski architekt i nauczyciel.
Życiorys
W 1050 Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Był projektantem w Biurze Odbudowy Stolicy, przedsiębiorstwie Miastoprojekt Stolica i pracowni urbanistycznej Jeana Benjamina Manevala w Paryżu. Należał do zespołu architektów „Pingwiny”. Był laureatem konkursów architektonicznych. Ponadto pracował jako nauczyciel w Technikum Architektoniczno-Budowlanym im. Stanisława Noakowskiego oraz redaktor w Wydawnictwie „Arkady”[1].
Był autorem lub współautorem m.in. Zespołu Basenów RKS Skra w Warszawie (1972–1973), biurowca Państwowego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych w Warszawie, gmachu Centrali Ogrodniczej w Warszawie (1950), projektu odbudowy i przebudowy pałacu Stanisława Wołowskiego (obecnego Domu Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich) w Warszawie (1947–1951) oraz domu wielorodzinnego Głównego Instytutu Pracy przy ul. Noakowskiego 8 w Warszawie (1950–1953)[1]. Za swoje dokonania był kilkakrotnie odznaczany i nagradzany.
Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie (kwatera 1-9-3)[2].
Odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[1]
- Złoty Krzyż Zasługi[1]
- Medal Komisji Edukacji Narodowej[1]
Przypisy
Bibliografia
- Stefan Hołówko, SARP
Kontrola autorytatywna (osoba):
