Włoska Powszechna Konfederacja Pracy

Włoska Powszechna Konfederacja Pracy^[1] (wł. Confederazione Generale Italiana del Lavoro, CGIL) – włoska federacja związków zawodowych, najliczniejsza centrala związkowa we Włoszech^[2].

CGIL powstała w 1944^[1] w Rzymie jako krajowa federacja pracowników mająca zastąpić organizacje związkowe działające w reżimie faszystowskim. Wśród założycieli znaleźli się przedstawiciele komunistów, socjalistów i chrześcijańskich demokratów. W zamierzeniach konfederacja miała być podstawową i niezależną od partii politycznych centralą związkową. W ciągu kilku pierwszych lat została jednak zdominowana przez komunistów. W 1950 chrześcijańscy demokraci powołali Włoską Konfederację Pracowniczych Związków Zawodowych (CISL), a socjaliści i republikanie – Włoską Unię Pracy (UIL)^[2].

Włoska Powszechna Konfederacja Pracy blisko współpracowała z Włoską Partią Komunistyczną, uzyskała członkostwo w Światowej Federacji Związków Zawodowych. Pozostaje jednocześnie najliczniejszą centralą związkową, aktywną w środowiskach pracowników przemysłu ciężkiego i pracowników zatrudnionych w rolnictwie. Liczba członków skupionych w niej organizacji szacowana jest na 5 milionów^[2], CGIL w 2011 swój stan członkowski określiła na 5,76 miliona osób^[3].

Sekretarze generalni

• 1944–1957: Giuseppe Di Vittorio
• 1957–1970: Agostino Novella
• 1970–1986: Luciano Lama
• 1986–1988: Antonio Pizzinato
• 1988–1994: Bruno Trentin
• 1994–2002: Sergio Cofferati
• 2002–2010: Guglielmo Epifani^[4]
• 2010–2019: Susanna Camusso
• od 2019: Maurizio Landini

Przypisy

Zobacz multimedia związane z tematem: Włoska Powszechna Konfederacja Pracy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona organizacji. [dostęp 2013-01-14]. (wł.).