Quito službeno San Francisco de Quito je glavni grad Republike Ekvador od 1,763,275 stanovnika[1]. Nalazi se na sjeveru zemlje u Provinciji Pichincha u kojoj je administrativni centar.[2]
On je i administrativni centar Kantona Quito koji ima 2,679,722 stanovnika.[3]
Sadržaj
1Geografske karakteristike
2Historija
3Znamenitosti i atrakcije
4Obrazovanje i kultura
5Privreda i transport
6Pobratimski gradovi
7Izvori
8Vanjske veze
Geografske karakteristike
Grad se prostire po padinama vulkana Pichincha, koji je posljednji put snažno eruptirao 1666., u uskoj andskoj kotlini na nadmorskoj visini od 2,850 metara, južno od Ekvatora. Quito je najstariji od svih južnoameričkih glavnih gradova, poznat je po dobro očuvanom historijskom centru, koji je 1978. godine uvršten na UNESCO-vu Listu svjetske baštine.[2]
Historija
Po lokalnoj legendi Quito su osnovali mitskiQuitumbe koji su se od potopa spasili sklonivši se na vulkan Pichincha.[4]
Novija arheoliška istraživanja pokazuju da je barem od 900-e pne., već je postojalo nekoliko naselja na terenu gdje se danas nalazi Quito. Njegovo ime domorodačko ime - Quito, vjerojatno je bilo ime lokalnog vladara, jer je u Andama to bila uobičajena praksa.[4]
San Francisco de Quito je već negdje između 1536. -1537. iz Talavere dobilo kraljevskupovelju o gradskim pravima. FratarFrancisco de Morales osnovao je 1553. kolegijSan Andrés iz kog je izrasla Školu za umjetnost i zanat.[4]Škola je postala rasadnik umjetnika koji su svojim djelima ukrasili brojne crkve i samostane diljem Latinske Amerike.
Iz te škole je između 1779. - 1787., (u samo 8 godina) odnešeno 264 sanduka sa slikama i skulpturama i poslano preko luke u Guayaquilu u druge gradove.[4]
Grad je sve do 1908. kad je dovršena željeznička pruga do Guayaquila bio poprilično izoliran.[2]
Quito je za Velike Kolumbije1824. proglašen administrativnim centrom Kantona Quito, koji su tad činile ruralneparohije; Alangasí, Amaguaña, Atahualpa (Habaspamba), Calacalí, Calderón (Carapungo), Conocoto, Cumbayá, Chavezpamba, Checa (Chilpa), El Quinche, Gualea, Guangopolo, Guayllabamba, La Merced, Llano Chico, Lloa, Nanegal, Nanegalito, Nayón, Nono, Pacto, Perucho, Pifo, Píntag, Pomasqui, Puéllaro, Puembo, San Antonio, San José de Minas, Tababela, Tumbaco, Yaruquí i Zámbiza.[4]
Nakon proglašenja nezavisnosti i razlazom od Velike Kolumbije 1930, Quito je dekretom proglašen glavnim gradom nove države Ekadora.[4]
Za razliku od drugih latinoameričkih gradova, u kojima veliki slumovi okružuju kvartove u centru grada, dobar dio siromašnih stanovnika Quita živi u samom centru.[2]
Među najcjenjenijim crkvama i samostanima u Quitu su baroknajezuitska crkva La Compañía, franjevački samostan San Francisco, sa veličanstvenim klaustrom, karmelićanski samostan Carmen Alto, koji je isprva bio dom u kom je rođena prva ekvadorska svetica Mariana de Jesús.
Jedna od reprezentativnih građevina je palača Carondelet, u kojoj je smještena ekvadorska vlada.[4] Atrakcija je i Astronomski opservatorij iz 1864, sa svojih pet malih, elegantnih bijelih tornjeva.[2]
Obrazovanje i kultura
Quito je grad brojnih škola i univerziteta. Najstariji je državni koji datira iz 1586., slijedi ga Nacionalna politehnička škola iz 1869. i Papinski katolički univerzitet Ekvadora iz 1946.
On je grad brojnih muzeja; počevši od Antropološkog muzeja iz 1925, Gradskog muzeja umjetnosti i historije iz 1930. do Muzeja arheologije i etnologije iz 1950. i Muzeja kulture iz 1969. Najnoviji je Casa de la Cultura (Kulturni institut) sa velikom bibliotekom i muzejom umjetnosti.[2]
Preko Quita prolazi transekvadorski naftovod sa naftnih polja u Provinciji Napo na istoku do luke Esmeraldas na zapadu. Drugi naftovod povezuje Quito s Guayaquilom na jugozapadu.[2]
Grad ima Internacionalni aerodrom Mariscal Sucre (IATA: UIO, ICAO: SEQM).[2]
Kako se nalazi na trasi Panameričkog autoputa dobro je povezan sa ostalim gradovima u zemlji.[2]
Pobratimski gradovi
Quito ima ugovore o prijateljstvu sa sljedećim gradovima;[5]
Ekvador
Ekvador
Svjetska baština – UNESCO
