Język duńsko-norweski
Język duńsko-norweski – język typu koiné, który rozwinął się na terytorium Królestwa Danii i Norwegii (1536–1814), z którego wykształciły się później oba warianty literackie języka norweskiego: bokmål i nynorsk[1]. W momencie powstania unii ze Szwecją, język już znacznie różnił się od macierzystego duńskiego, zwłaszcza pod względem wymowy[2].
W kontekście XIX i XX w. terminu tego używa się na określenia konserwatywnej formy wariantu bokmål, używanej przez edukowane i wyższe warstwy społeczne dużych miast[1]. W roku 1929 nazwę język duńsko-norweski przedstawiono jako jedno z proponowanych określeń na odmianę języka zwaną dotychczas riksmål. Propozycja przepadła w Stortingu jednym głosem[3].
Zobacz też
Przypisy
- p
- d
- e
Warianty piśmiennicze |
| ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Dialekty |
| ||||||
Socjolekty |
| ||||||
Historia |
| ||||||
Organizacje językowe |
| ||||||
Alfabet |
Encyklopedia internetowa (koine):
- Britannica: topic/Dano-Norwegian-language